تولد آشناترین غریبه

باغبون خسته سکوت کرد ........دیگه نمی خواد باغبون باشه می خواد مسافرسرزمین

       تنهایی باشه ..... یاد گل 

   اما تو ذهنش بود ... گلی که با وجود تمام مهربونیاش ، زیباییهاش اما خارهایی

    داشت که گهگاه دست                                                                            

باغبون رو زخمی می کرد و بی خبر بود که دل باغبون رو خون می کنه ... گلی که

                      بعد از فرو کردن هر خاری                                                                     

به دست باغبون عذر می خواست و باغبونم هر بار می پذیرفت ...... بار آخرم باغبون

                         پذیرفت و سکوت                                                                                  کرد ....... اما نفهمید چی شد که گل بازعصبانی شد ..... و باغبون خاموش شد

 و حالا می خواد که بره          

آشناترین غریبه  

---------------------------------------------

          سلام . . .  ٬  البته بهتره بگم   خداحافظ

دو سال پیش  همین روزها بود که از بلاگفا خداحافظی کردم و  اومدم اینجا و شروع به

 نوشتن کردم  . اولیین پستم هم همین باغبون بود .

باغبون خسته دیگه دوست نداره که باغبون باشه و از دنیا فقط  خارهاش نصیبش بشه . هر

کی  خنجری بزنه  و بره پی کار خودش .

امروز هم آشناترین غریبه اومده  تا خداحافظی کنه . البته نه مثل این باغبون که پشت سرش

رو هم نگاه نکنه . نه ؛ آشناترین غریبه دلش دریاست  وگرنه خیلی زودتر باید می رفت

 فقط یه چیزی بگم به عنوان برادری ؛ سعی کنید که

 مثل سنگ سخت باشید : سنگ اگر بشکنه ٬ اگر خورد بشه ؛ باز هم سنگِ

 بر حسب یه سری مشکلات و دسترسی نداشتن به مشکلات از نت دور میشم و به اجبار

 دیر به دیر آپ میشم والبته  شاید هم یه فکری براش بکنم .

                   خداحافظ  ؛ با  آرزوهای  بهترین ها  برای شما سروران گران

آشنایی که در خلوت چشمانت غریب است

                                    آشنایی  که غریبه ماند

روز مادر

باغبان هستی:

مادر، ای لطیف ترین گل بوستان هستی، ای باغبان هستی من، گاهِ روییدنم باران مهربانی بودی که به آرامی سیرابم کند. گاهِ پروریدنم آغوشی گرم که بالنده ام سازد.

 باغبان هستی:

مادر، ای لطیف ترین گل بوستان هستی، ای باغبان هستی من، گاهِ روییدنم باران مهربانی بودی که به آرامی سیرابم کند. گاهِ پروریدنم آغوشی گرم که بالنده ام سازد. گاهِ بیماری ام، طبیبی بودی که دردم را می شناسد و درمانم می کند. گاهِ اندرزم، حکیمی آگاه که به نرمی زنهارم دهد. گاهِ تعلیمم، معلمی خستگی ناپذیر و سخت کوش که حرف به حرف دانایی را در گوشم زمزمه می کند. گاهِ تردیدم، رهنمایی راه آشنا که راه از بیراهه نشانم دهد. مادر تو شگفتی خلقتی، تو لبریز از عظمتی؛ تو را سپاس می گویم و می ستایمت.

آشناترین غریبه

باز هم از فریدون مشیری

تو را دوست می دارم
و با تو
دیگرم به بیداری این گستره ی خاموش  آدمیانی نیاز نیست
چرا که تو چهارْفصل ِ سرزمین ِ‌ منی
سردتر از زمستان ِ سقز،
گرم تر از تابستان اهواز،
سبز تر از بهار لاهیجان،
و مطّلاتر از پاییز ِ برگ افکن ِ چی چستْ

خواب ُ به رؤیاهایم دوستت می دارم
در بیداری ُ این کابوس ِ بی امان
در لحظه های نه مَنی
و در ساحل ِ اقیانوس ِ گسترده ی اشک های خویش
به هنگام ِ‌تماشای کبوتری
که از آسمانِ بی کلاغ ِ آرزوهایم عبور می کند
تا آشیانه ی منّور ِ خورشید

آشناترین غریبه