شب چله و . . .

                                        

این شب  نزد ایرانیان بسیار  گرامی ست .  چــــــون پس از شب چله  ،  روزها کم کم بلند و شبها کوتاه میشوند ، آن را چیرگی روشنایی بر تاریکی و تباهی و پیروزی اهورامزدا بر اهریمن به شمار می آوردند. چنین است که هنوز ایرانیها آن را به جشن و شادمانی برگذار میکنند.

امـــا چرا این شب یلدا نامیده شد. واژه یلدا به زبان پارسی به معنای زایش است که به آنچه در تاریخ و

 فرهنگ ها آمده، در اصل جشن پیدایش میترا یا مهر بوده است که در دنیای آیین مسیح آن را با میلاد

 حضرت عیسی برابر کردند و در سده چهارم میلادی آن را هنگام زایش عیسای مسیح قرار دادند. برخی

 به این باورند که واژه یلدا نام یکی از مریدان  حضرت عیسی بوده است. چنانکه سنایی گفته  :

بـه صاحب دولتی پیوند اگر نامی همی جویی
که از یک چاکری عیسی چنان معروف شد یلدا

که البته این باور، خاستگاه یا بن مایه تاریخی ندارد، ولی آنچه آشکار است این است که میتراییسم به

وسیله لژیونهای رومی از راه آسیای کوچک «ترکیه امروز» در اروپا گسترش پیدا کرد و چند سده نیز

 آیین رسمی امپراتوری روم بود و مهرابه های فراوانی که پرستشگاه مهریان بود در اورپا ساخته شد تا

 آن که کنستانتین امپراتور روم که به پدر کلیسا مشهور است در آغاز سده چهارم میلادی به طرافدارن

 آیین مهری را شکست و آیین مسیح را جانشین میتراییسم کرد و برای جلوگیری از برگذاری جشن آیین

 مهری به این بهانه که چون مسیحیان، عیسی را مظهر نور میدانند، شب یلدا را که با زایش حضرت

 مسیح برابر شده و به نام میلاد مسیح جشن بگیرند. کلیسای روم نیز به طور رسمی بیست و پنج

دسامبر را برای برگذاری جشن میلاد مسیح پذیرفتند، مگر یک فرقه از آنان که ششم ژانویه را هنگام

زایش مسیح برای خود قرار داد .

                                                                                              شب چلتون خجسته باد

                                                                                               آشناترین غریبه

دوست ترت می دارم از خورشید

شعر زیبایی از یغما گلرویی

دوست ترت می دارم از خورشید
که دیری ست سرزدن در این دامنه را - به حیله - لاف می زند

دوست ترت می دارم از ماهْ
که جراحت ِ پنجه ی هزار پلنگ ِ عاشق را بر چهره دارد

دوست ترت می دارم از پرندگان
که لال می گذرند

از آبشار
که ذبح هزار عقابِ سرچشمه را خبر می دهد
با کـَفْ خون ِ سرخ موج هایش

از درختان
که دسته ی جانی ِ‌تیغ ِ تَبَرْ می شوند
و برادران هم ریشه را درو می کنند

دوست ترت می دارم از تمام انسان ها
که عصمت ِ نام خود را برافروخته اند
به یکی بوسه بر دست ِ بی ترحّم سلّاخ

تو را دوست تر می دارم از رؤیاهای خویش
چرا که تو به باز نشستن ِ تمام رؤیاهایی
بآورد ِ تمام آرزوها

مرا از رفاقتی بی مرز سرشار می کنی
.                          تا دوست بدارم جهان ِ پیرامن خود را
.                                               آبشار ُ خورشید ُ درختان را
.                                                                   پرندگان ُ ماهُ سرزمینم را
.                                                                                                و تو را

آشناترین غریبه

درود بر شما

درود بر تمام عزیزان . این قالبی بود که برای حاج چنگیز طراحی کرده بودم .  حالا که

 کار نمیکنه و از نت دست کشیده گفتم یه یادی ازش بکنیم و این دو بیتی ها رو تقدیمش کنم

به قربون خم زلف سیاهت
فدای عارض مانند ماهت
ببردی دین فائز را به غارت
تو شاهی، خیل مژگانها سپاهت

خودم اینجا دلم در پیش دلبر
خدایا این سفر کی می‌رود سر
خدایا کن سفر آسون به فائز
که بیند بار دیگر روی دلبر

تو دوری از برم، دل در برم نیست
هوای دیگری اندر سرم نیست
به جان دلبرم از هر دو عالم
تمنای دگر جز دلبرم نیست

فدات عزیزم   

آشناترین غریبه